De grensovergang naar Wit-Rusland leek voorspoedig te gaan verlopen, er stonden maar drie auto’s voor ons in de rij voor de EU. (De vorige keer dat ik de grens over ging, drie jaar geleden, had het ons meer dan twee uur gekost om daar überhaupt te komen, en op de terugweg zelfs zeventien uur!) Vervolgens werd door de Poolse douane onze paspoorten gecontroleerd en daarna de autopapieren en het rijbewijs. De hele stapel werd in een keer terug gegeven, toen ging de boom omhoog en mochten we verder rijden, naar de volgende controlepost.
Maar ....., daar kwamen we erachter dat er in de stapel die terug was gekomen van de poolse douane geen rijbewijs zat. Deze douanier begreep niet precies wat er aan de hand was, en zei dat we door moesten rijden.
Op de volgende parkeerplaats bleven we stilstaan om toch nog een keer extra te zoeken. Maar lang kregen we daar de tijd niet voor, een andere douanier (natuurlijk met grote pet op!) kwam ons vertellen dat het verboden was daar stil te staan, uitleggen wat er aan de hand was had geen zin in. Doorrijden!
Dus door naar de Wit-Russische grens. Daar werden eerst onze paspoorten meegekomen en vervolgens werden we naar een ander gebouwtje gestuurd om een verzekering af te sluiten (tuurlijk waren we allang verzekerd, maar maak dat een Wit-Rus maar eens wijs. Wil je de grens over? Koop dan voor 10 euro een verzekering…). Daarvoor hadden we echter onze paspoorten nodig, die we dus weer terug moesten halen (waarom die douanier die eerst in neemt, en ons dan weg stuurt om iets te regelen waarbij we die paspoorten nodig hadden?). Nadat ze eerst mijn verzekering tot de verkeerde datum hadden gedaan (ik had slordig geschreven), daarom er iemand anders bij moest worden gehaald om te vragen wat er gedaan moest worden, en ik toen toch een nieuwe kreeg nadat ik in mijn beste Russisch had verteld waar ik heen ging en waarom (van Ptich hadden ze nog nooit gehoord, maar toen ik het op een kaart kon aanwijzen werd het toch wel erg leuk gevonden, ik kreeg zelfs een speciaal foldertje over verzekering).
Weer terug bij de eerder genoemde douanier die onze paspoorten had ingenomen, was ons rijbewijs probleem ondertussen duidelijk geworden bij meer mensen. Ik werd benoemd tot “dat meisje spreekt Russisch” (wat ik meteen verbeterde met “tsjetjoet” = een klein beetje), en vervolgens begrepen ze dat het rijbewijs waarschijnlijk was gevallen bij de Poolse grens.
Vervolgens mocht de eigenaar van het rijbewijs met de auto terugrijden naar de Poolse grens, wat voor mij betekende dat ik vervolgens ruim 20 minuten heb gewacht tot… hij terug kwam met het rijbewijs!
Toen was het enige wat wij nog moesten doen onze laatste stempels verzamelen om vervolgens toch nog de allerlaatste slagboom over te gaan. Zo waren we zelfs met het kwijtraken van een rijbewijs maar twee uur bezig geweest met de grensovergang!
En we hebben er weer een mooi verhaal bij.
Laatst gewijzigd:
Thu Oct 01 21:12:42 2009