Vorige
Blogjes
Volgende
Het is nooit handig om je rijbewijs kwijt te raken. Maar als het dan toch
gebeurt, is de grens Polen – Wit-Rusland ooit niet echt de ideale plek. Wel
levert het een mooi verhaal op:
De grensovergang naar Wit-Rusland leek voorspoedig te gaan verlopen, er stonden
maar drie auto’s voor ons in de rij voor de EU. (De vorige keer dat ik de grens
over ging, drie jaar geleden, had het ons meer dan twee uur gekost om daar
überhaupt te komen, en op de terugweg zelfs zeventien uur!) Vervolgens
werd door de Poolse douane onze paspoorten gecontroleerd en daarna de
autopapieren en het rijbewijs. De hele stapel werd in een keer terug gegeven,
toen ging de boom omhoog en mochten we verder rijden, naar de volgende
controlepost.

Maar ....., daar kwamen we erachter dat er in de stapel die terug was gekomen
van de poolse douane geen rijbewijs zat. Deze douanier begreep niet precies wat
er aan de hand was, en zei dat we door moesten rijden.
Op de volgende parkeerplaats bleven we stilstaan om toch nog een keer extra te
zoeken. Maar lang kregen we daar de tijd niet voor, een andere douanier
(natuurlijk met grote pet op!) kwam ons vertellen dat het verboden was daar
stil te staan, uitleggen wat er aan de hand was had geen zin in. Doorrijden!
Dus door naar de Wit-Russische grens. Daar werden eerst onze paspoorten
meegekomen en vervolgens werden we naar een ander gebouwtje gestuurd om een
verzekering af te sluiten (tuurlijk waren we allang verzekerd, maar maak dat
een Wit-Rus maar eens wijs. Wil je de grens over? Koop dan voor 10 euro een
verzekering…). Daarvoor hadden we echter onze paspoorten nodig, die we dus weer
terug moesten halen (waarom die douanier die eerst in neemt, en ons dan weg
stuurt om iets te regelen waarbij we die paspoorten nodig hadden?). Nadat ze
eerst mijn verzekering tot de verkeerde datum hadden gedaan (ik had slordig
geschreven), daarom er iemand anders bij moest worden gehaald om te vragen wat
er gedaan moest worden, en ik toen toch een nieuwe kreeg nadat ik in mijn beste
Russisch had verteld waar ik heen ging en waarom (van Ptich hadden ze nog nooit
gehoord, maar toen ik het op een kaart kon aanwijzen werd het toch wel erg leuk
gevonden, ik kreeg zelfs een speciaal foldertje over verzekering).
Weer terug bij de eerder genoemde douanier die onze paspoorten had ingenomen,
was ons rijbewijs probleem ondertussen duidelijk geworden bij meer mensen. Ik
werd benoemd tot “dat meisje spreekt Russisch” (wat ik meteen verbeterde met
“tsjetjoet” = een klein beetje), en vervolgens begrepen ze dat het rijbewijs
waarschijnlijk was gevallen bij de Poolse grens.
Vervolgens mocht de eigenaar van het rijbewijs met de auto terugrijden naar de
Poolse grens, wat voor mij betekende dat ik vervolgens ruim 20 minuten heb
gewacht tot… hij terug kwam met het rijbewijs!
Toen was het enige wat wij nog moesten doen onze laatste stempels verzamelen om
vervolgens toch nog de allerlaatste slagboom over te gaan. Zo waren we zelfs
met het kwijtraken van een rijbewijs maar twee uur bezig geweest met de
grensovergang!
En we hebben er weer een mooi verhaal bij.
Terug naar inhoudspagina
Top
Blogjes
Vorige
Volgende
Laatst gewijzigd:
Thu Oct 01 21:12:42 2009